FAKAT YALNIZIM

Fakat yalnızım.

Pazartesi mi cuma mı, eylül mü haziran mı ?

Önemi yok.

Zaman zihnimde yerle yeksan.

Kuyunun en dibi gibi, en karanlık ve en soğuk anındayım günün. Saat gece dört.

Birazdan iniş yerini çıkışa bırakacak, yavaş yavaş ısınacak hava, aydınlanacak gökyüzü.

Belki içim de bu tazeliğe yenik düşecek.

Belki bir ferahlığa kapılacağım ben de bir zafer kuşanmış gibi.

Fakat yalnızım: Aklımda sürekli tekrar eden bir duygu, kalbimin bitmeyen düşüncesi bu.

İçimdeki tüm hayal kırıklığının kelimeleri hayal kırıklığımın kırıntılarıyla yazdığım bir defter var kucağımda.

Yalnızlığımı bölüşemeyen, aksine çoğaltan bir defter var kucağımda.

Yalnızlığımı bölüşmeyen, aksine çoğaltan bir defter yaptım kendime.

Kapağında küçücük bir çiçek var.

Saatlerce izliyorum onu bazen ve sonra hiç büyümemesine şaşırıyorum uzun uzun.

Oysa kaç gözyaşları çiçek bana mısın demedi.

Beni bile büyüttü o gözyaşları, çiçek bana mısın demedi.

O çiçeğin yerinde olmak istedim defalarca ama o çiçek benim yerimde olmak istemez diye hiç dillendiremedim ona.

Evet koşuyorum çiçekle.

İnsan yalnızken en çok çiçeklerle konuşur.

Böyle mağrur bir çiçeğe sahip olmak da gururlandırıyor beni inceden.

Hayır delirmiyorum.

Çiçekleri sevmek delirtmez çünkü sevmemek delirtir insanı.