ZAMAN DÖGÜSÜ

Sizi de kesseler biçseler baltalayıp yakmak için odunluğa koysalar… zaman zaman açılan kapıdan uzanan güneşten nasiplenerek… yine de yeşermek ve yaşamak için neden bulursunuz… işte bu yaşamın, umudun ve iradenin kendisidir…

Hayatın beşeri olan insanoğlundan ne alacağını ya da ne vereceği belli olmayan yarınlara günaydın diyoruz.

Günlere, aylara belki yıllara mevsimlere göre öyle bir niyetle tasavvura başlıyoruz ki baksan her anın dakikanın kontrolü elimiz değmişcesine öyle körpe ve biçimli güzel tepetaklak oluveriyoruz ki bu yaşam da öyle beklenmedik meşakkatli acılara gebe kalıyor ki insan kalbi bakıyorsun ki; dayanamaz dediğin ne varsa yüreğin direncini ölçermişçesine katlanarak gelen acıları yeğler oluyorsun kalbinde. Kalbin titrek ve zayıfsa bu savaşı en başında kaybediyorsun yok biraz dirençliysen o titrek kalbinin etrafını sert kabuklar bağlıyor. İstesen de artık kolayı kolayına kimse o titreyen zayıf kalbine dokunamıyor. Ve sende ıssızlığında tek başına yaşamayı öğreniyorsun.

Bu dünyaya yapmam dediklerimizle sınanmak için gelmiş varlıklarız. Neyi yapamam endişesi veya

yaklaşırsak onunla yaşamakla mükellef bırakılmış insanlarız.

Bir gece yarısı elimde koca bir avuç hayal kırıklığı kapatmışım gözlerimi yakamoz esintisi vuran mehtaba kafamın içindeki kesiklerin acısını dinliyorum. Hafif bir esinti vuruyor yavaştan yüzüme yüzüme çocukken babamın beni oyun oynarken izlediği yaz akşamlarını hatırlıyorum o esnada yüzümde bebeksi bir tebessüm konuyor tam yanağımın kenarına sonra bir daha asla çocukken oynadığımız yaz akşamlarına geri dönemeyeceğimiz fikri geliyor aklıma.. ardından zamanın geri değil de sürekli ileri aktığı düşüncesi içinde ilerlerken

Kendi içimde nefes alamıyorum